در گذشته تکنولوژی شیمیایی باتریهای قابل شارژ بر پایه سرب اسید بود و تکنولوژی شیمیایی باتریهای غیر قابل شارژ بر پایه مواد شیمیایی قلیایی بودند. که بعدها از مواد شیمیایی و فلزات دیگری نیز در ساخت باتریها استفاده شد.
تغییر در ساختار شیمیایی باتریها موجب دستیابی به ولتاژهای مختلف و دانسیته انرژی بالاتری در باتریها شد. با اختراع باتریهای بر پایه لیتیوم بشر به چگالی انرژی بسیار بالایی دست یافت که در باتریهای قدیمی مثل سیلد اسید موجود نبودند. باتریهای لیتیومی مانند لیتیوم یون و لیتیوم پلیمر با وزن بسیار کمتر چگالی انرژی به مراتب بالاتری را ارائه دادند.
